خسرو قربانی فرجزاد

استاد خسرو قربانی فرجزاد (غبارشکسته ) متولد 25/2/1348
مطمنا” نوشتن از خویشتن دشوار نوشتنی ست.
در آینه خیره میشوم و میپرسم کیستم من؟
کدام است آن سایه ی گزیده ی من؟
لیک به عبث میکوشم طرحی از خویش سازم ،که نا گه لغزش نسیمی چه زود طرح هایم را آشفته می کند.
پرسش از خویشتن خویش ، پریشان پرسشی ست . اما هر کس در زندگی ، ناچار به پاسخ این پرسش است.
حال چه به درخواست دوستانی باشد ، یا به ضرورتی که باید باب آشنایی را بگشاید.پس به تکه سنگی می آویزم و می آغازم…
به دست تقدیر در سال 25/2/1348 در کشور عزیزم ، همنام مادرم ایران و درشهر تبریز چشم بدنیای خود گشودم. شهری آمیخته با سنت ها و خاطرات کهن، که تجربه های دلکشش ضمیرم را ، طرح افکند. از همان دوران کودکی در پی علم بودم و طالب یاد. با تحصیلات عالی در رشته مهندسی راه و ساختمان ، فارغ التحصيل شدم و با جدیت تمام به موفقیت های علمی و مدیریتی در این گذر زمان و مکان رسیدم. رتبه ی کارشناس پایه ارشد سازمان نظام مهندسی و همچنین کارشناس رسمی و… را در کارنامه ی خود به ثبت دارم، لیک هرگز نتوانستم آن وجه گمشده ی خود را از یاد برم.
سالها گذشت و من در پی راه و راهنما و در جست و جوی دوستانی شیدا، به انجمن خوشنویسان ایران پیوستم و در خط شکسته نستعلیق به غبارشکسته رقم میزنم و به یاد استاد درویش عبد المجید طالقانی و استاد گلستانه ی …
خط شکسته نستعلیق ، خط سرنوشتم بود ، چرا که خط شکسته شیفته ام می کرد و رازهای کهن را بر من می گشود. بر خشت و جان قلم میزدم و بر تن لوح سفید کاغذ ،قلم می فرسودم و می شکستم و سالیان دل به نقش های گذشتگان سپردم.بهره ها بردم از بزرگمردان خفته در خاک و نیک مردان زنده به فرهنگ این مرز و بوم، دل به موج قلم دادم و با مرکب سیاه ، طره ی نفس خویش را به بازی گرفتم. قلم ورزی کردم و لوح از پی لوح نگاشتم. آنقدر نقش زدم تا نقش گوشه ای از گنج خویش بر من نمایاند و اکنون خرسندم. خرسندم از رد جانی که بر کاغذ ثبت کرده ام و نیز خرسندم از این که مورد لطف اساتید و دوستان فرهیخته و شیدا گشتم.
” آدمی به لطف زنده است و به یاد ، پس خط مهرتان در لوح یادم جاودان باد.”
با احترام : خسروغبار شکسته